Piękno zaklęte w kamieniu – najpiękniejsze kamienie jubilerskie. W jubilerstwie kamienie ozdobne są równie często wykorzystywane co kamienie szlachetne. Różnią się jednak swoim pochodzeniem, budową i ceną. Kamienie ozdobne to minerały, skały lub substancje stałe pochodzenia organicznego, powstałe w przyrodzie w warunkach naturalnych, odznaczające się dość trwałymi cechami fizycznymi. Co raz większą wartość ma biżuteria srebrna z kamieniami naturalnymi, która jest modna ze względu na piękno właśnie naturalnych kamieni.
Pojęcie kamieni ozdobnych jest określeniem zbiorczym dla wszystkich kamieni o właściwościach zdobniczych i materiałów kamienio-podobnych. Zdaniem niektórych specjalistów obejmuje tylko kamienie o mniejszej wartości lub nieprzezroczyste.
Błękitne niebo lapis lazuli
Lapis lazuli to skała, występująca w różnych zakątkach świata — szczególnie w Azji, na terenach Rosji i Afganistanu, ale też na terenie obu Ameryk oraz w Afryce. Jest to kamień o niebiesko-fioletowej barwie, charakteryzujący się średnią twardością i dużą gęstością. Kamień lapis lazuli znany jest od starożytności i już wówczas ceniony był za swoje niezwykłe właściwości, przede wszystkim oddziaływające na zdrowie i komfort życia. Ze względu na swój atrakcyjny wygląd, jest wyjątkowo popularny wśród jubilerów i kolekcjonerów. Połączenie tych dwóch cech sprawia, że lapis lazuli to jeden z najbardziej intrygujących kamieni.
Galaktyka w kamieniu — labradoryt
Labradoryt (którego inną jego nazwą jest jeszcze labrador) to kamień z grupy skaleni zwanych plagioklazami. Swoją niezwykłą barwę zawdzięcza temu, że jest mieszanką dwóch minerałów – albitu (glinokrzemian – sodu) i anortytu (glinokrzemianu wapnia). Jego barwa jest jedną z najbardziej niezwykłych barw, jakie możemy spotkać w świecie minerałów. Labradoryt jest kamieniem ciemnoszarym z metalicznym odcieniem — i tu w zależności od rodzaju kamienia — odcień ten może być w kolorze granatu, zieleni, żółci, a nawet pomarańczu. Jest to kamień, który wykazuje własności pleochroizmu, czyli inaczej wielobarwności. Jego barwa zmienia się wraz z kątem padania światła. Jego nazwa wywodzi się od Półwyspu Labrador, który to znajduje się w Kanadzie. To tam został znaleziony i opisany po raz pierwszy, a było to w XVII wieku. I to właśnie tam do dziś występują jego złoża.
Zielone oczy malachitu
Malachit jest minerałem bardzo popularnym i łatwo dostępnym. Co ciekawe, niewielkie jego źródła znajdują się także w Polsce — szczególnie w województwie świętokrzyskim. Jeśli zatem chodzi o malachit, cena nie jest specjalnie wygórowana. Malachit posiada intensywną zieloną barwę, jest przy tym dość miękki. Pięknie prezentują się naszyjniki oraz bransoletki z malachitu. Ponadto popularne są kamee czy kolczyki, a także broszki. Malachit znany był już w czasach starożytnych. Wieki temu zauważono także, że kamień ten nie tylko zdobi, ale też wpływa na ludzkie samopoczucie i zdrowie. Przypisuje mu się działanie oczyszczające oraz uspokajające.
Czarne wnętrze onyksu
Onyks jest niezwykłym materiałem — odmianą chalcedonu o równoległym ułożeniu warstw białej i czarnej. Nazwa pochodzi z greckiego όνυξ i oznacza pazur, jest to nawiązanie do twardości, wyglądu i ostrych krawędzi tego minerału. Biało-czarny onyks jest często nazywany zwyczajnym, arabskim lub czarnym. Onyks występuje również w kolorze zielonym i białym. Naturalne onyksy należą do rzadkich skał. Spotykane są na całym świecie, powstają w pogazowych pustkach w skałach wulkanicznych. Często uzyskuje się onyks sztuczny, produkowany na bazie agatów. Od czasów starożytnego Egiptu onyks przetwarzano, aby podkreślić jego barwę. Większość onyksów dawniej wytwarzano poprzez zanurzenie i gotowanie chalcedonu w roztworze cukru, a następnie zanurzenie go w kwasie siarkowym, aby zwęglić cząsteczki cukru zaadsorbowane w zewnętrznych warstwach chalcedonu. Już w starożytności uważano onyks za kamień szczególnie szczęśliwy i właśnie z tego minerału wykonana była osobista pieczęć cesarza Chin.
Morskie złoto — bursztyn
W przyrodzie bursztyn zwany też jantarem występuje w naturalnych, określonych formach nacieków (sople, formy soplopodobne, krople) i wypełnień szczelin silnie kiedyś żywicujących drzew. Bursztyn, który przebył daleką wędrówkę bądź podlegał naturalnemu szlifowaniu w warunkach morskiego falowania, występuje w formach otoczaków lub drobnych ziaren o różnym stopniu obtoczenia. Najczęściej spotykany jest bursztyn żółty, rzadsze są odmiany bezbarwne, czerwone, zielonkawe. Ich przejrzystość zależy od zawartości drobnych pęcherzyków powietrza. Bryłki bursztynu zawierają niekiedy pochodzące z okresu kredy i kenozoiku szczątki zwierząt lub roślin, tzw. inkluzje. Inkluzje stałe są reprezentowane przez różne minerały np. piryt czy kwarc oraz owady, rzadziej pajęczaki. Najważniejszą cechą bursztynu, która wyróżnia go spośród wszystkich kamieni ozdobnych, są właściwości elektrostatyczne. Bursztyn bałtycki cechuje się charakterystycznym zapachem podobnym do woni kościelnego kadzidła. Dzięki temu najprostszą metodą identyfikacji jest przyłożenie koniuszka rozżarzonej igły i sprawdzenie wydzielającej się woni lub mocne potarcie palcami w wypadku bursztynu naturalnego. W ten sposób można odróżnić zapach bursztynu i żywicy syntetycznej.
